அஜர்பெய்ஜான் நாட்டுக்கு குடும்பத்துடன் உல்லாச பயணம் மேற்கொள்ள பஹ்ரைன் பட்டயக் கணக்காளர்கள் (CA) சங்க அங்கத்தினர்கள் முடிவு செய்ததும், அங்கே 27 வருடங்கள் பணியாற்றிய எங்களுக்கு புதூகலம். உடனே கிளம்பிவிட்டோம், கடந்த மார்ச் மாதம்.
தலைநகர் பாக்கூவின் சிறிய விமானதளம் அழகாக இருந்தது. வரிசையாக விமானங்கள் வந்திறங்க, ஹோட்டல்காரர்கள் சுற்றுலாப்பயணிகளின் பெயர்ப்பதாகைகளுடன் வெளியே காத்திருந்தனர். பகலில் 15 டிகிரி அளவிலும் மாலையில் ஜிவ்வென 9 டிகிரிக்கும் குறைவாக இறங்கும் குளிராம். அதனால் அனைவரும் ஸ்வெட்டர், மஃப்ளர், தொப்பியுடன் நடமாடிக்கொண்டிருந்தனர். பீட்சா, பர்கர் தவிர வேறேதும் அதிகம் விமான நிலையத்தில் கிடைப்பதில்லை. கையில் இருக்கும் திர்ஹாம் மற்றும் டாலர் செலாவணியை உள்ளூர் கரன்சியான ‘மன்னாட்’க்கு மாற்ற வேண்டும். ஆங்கிலமும் அவர்கள் பேசுவதில்லை. எக்ஸ்சேஞ்ச் ஒன்றில் இன்ன டாலருக்கு இன்ன மன்னாட்கள் கிடைக்குமென கால்குலேட்டர் பட்டனை தட்டி காண்பித்த அன்பரிடம் செலாவணி பரிவர்த்தனை செய்தாயிற்று.
52 பேர் கொண்ட எங்கள் குழு கபாலா (Gabala) எனும் நாட்டுப்புற நகரம் நோக்கி இரண்டு பேருந்துகளில் சுமார் 4 மணி நேரப்பயணத்தை தொடங்கினோம். கபாலா போய்ச்சேரும் முன் கொஞ்சம் அஜர்பெய்ஜான் பற்றி….
ஆசியா மற்றும் ஐரோப்பாவில் பரவியுள்ள காஸ்பியன் கடல் மற்றும் காகசஸ் மலைகளால் அரவணைக்கப்படிருக்கும் நாடு இது. மிகப்பெரிய தலைநகரான பாக்கூ கிழக்கே காஸ்பியன் கடல், வடக்கே ரஷ்யா, வடமேற்கில் ஜார்ஜியா, மேற்கில் ஆர்மீனியா மற்றும் துருக்கி மற்றும் தெற்கில் ஈரான் ஆகியவற்றால் சூழப்பட்டுள்ளது. 1991இல் அஜர்பைஜான் சுதந்திரமடைந்து ரஷ்யாவிலிருந்து பிரிந்தாலும் அஜர்பைஜானியர்கள் ஆர்மீனியாவை த்தான் மிகப்பெரிய எதிரியாகக் கருதுகின்றனர். ரஷ்யா அவர்களுக்கு பெரியண்ணன் மாதிரி. அவர்களிடம் சூதனமாக நடந்துகொள்வார்கள்.
வளரும் நாடான இது பொருளாதார வளர்ச்சியின் உயர் வீதம், கல்வியறிவு, மற்றும் குறைந்த வேலையின்மை விகிதத்தைக் கொண்டுள்ளது. இருப்பினும் இளைஞர்கள் நல்ல சம்பளத்திற்கு ரஷ்யா தான் செல்கின்றனர். அதிபர் ஹெய்தர் அலியேவ் மற்றும் அவரது மகன் இல்ஹாம் அலியேவ் அவர்களது புதிய அஜர்பைஜான் கட்சி 1993 முதல் ஆட்சியில் உள்ளது. பத்திரிகையாளர்கள், பதிவர்கள், வழக்கறிஞர்கள் மற்றும் மனித உரிமை ஆர்வலர்கள் சிலர் இந்த அரசாங்கத்தை விமரிசித்தாலும் குடும்ப அரசியல் தொடர்கிறதாம். அஜர்பெய்ஜானி மொழி துருக்கிய வகையைச்சார்ந்தது என்பதால் துருக்கிய எழுத்துக்கள் தானாம். 95 சதவீத மக்கள் இஸ்லாமியர்களாம், மீதம் கிருத்தவர்கள்.
ஆச்சு.. ஹோட்டல் கபாலா எனும் ஐந்து நட்சத்திர விடுதி வந்து சேர்ந்தோம். இரவு உணவை உண்டு பிரயாணக்களைப்பில் உறங்கிப்போனோம். மறுநாள் காலை உணவில் வழக்கம் போல க்ராய்ஸோன்(ட்), மஃபின், ஆம்லெட், ப்ரெட், பழ வகைகள் இருந்தாலும், சாப்பிட எங்களை மிகவும் கவர்ந்தது அவர்கள் வைத்திருந்த தேனடை தான். தேன் சொட்டச்சொட்ட அதனை கத்தியால் வெட்டி வெட்டி எல்லோரும் சாப்பிடுவதைப்பார்த்த யாரோ ஒரு புன்னியவான் ‘பயணிகள் கவனத்திற்கு!’ என அறிவிக்க, நம் குழுவினர் அனைவரும் ஏக காலத்தில் அங்கே முற்றுகையிட்டு, அடுத்த சில நிமிடங்களில் சர்க்கரை வியாதி பற்றிய கவலை இல்லாமல் தேனடையை கபளீகரம் செய்தார்கள்.
அடுத்து பஸ்ஸில் கிளம்பி ஒரு நீர் வீழ்ச்சி, பூங்கா, கோ-கார்ட் எனும் குழந்தைகளுக்கான கார்ப்பந்தயம் என பெரிதாக சொல்லிக்கொள்ளும்படி அவ்வூரில் இல்லை. திரும்ப பாக்கூ நகரம் வந்து சேர்ந்தோம். இரவு வட இந்திய உணவு. மக்கள் ஆவலாக ரொட்டி, தால், சாலட், சப்ஜி என சாப்பிட்டு தூங்கப்போனோம். பக்கத்தில் சூப்பர் மார்க்கெட் போய் தயிர், வாழைப்பழம் கொஞ்சம் வாங்கிக்கொண்டோம்.
மூன்றாம் நாள், நெருப்பு நிலம் (Fire Land) எனப்பெயர்பெற்ற அஜர்பைஜானின் பாக்கூ நகர நடை (City walk) மேற்கொண்டோம்.
பிரபலமான நிஜாமி தெரு, நெருப்பு கோபுரம் (Flame Towers) கடந்து Alley of Martyrs எனும் தியாகிகளின் கல்லறை, நல்ல உயரத்தில் அமைக்கப்பட்ட இடம் வந்து சேர்ந்தோம். 1990இல் சோவியத் படையெடுப்பின்போது நூற்றுக்கும் மேற்பட்டு உயிர்துறந்த தியாகிகளின் கல்லறைகள் வரிசையாக அமைக்கப்பட்டு, அவர்களது பெயர் மற்றும் இறந்த திகதி குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. பெயர் தெரியாத சில கல்லறைகளின் மேல் ‘Na Malum’ (அட! உருது/ஹிந்தியிலும் அதே தான்) என எழுதப்பட்டிருந்தது. அடுத்து ஹைலேண்ட் பார்க்கிலிருந்து
காஸ்பியன் விரிகுடாவின் பரந்த காட்சி பார்க்க சிலிர்ப்பூட்டியது. பாக்கூ புலிவார்ட், பழைய தடைசெய்யப்பட்ட நகரம் (Forbidden city), மசூதிகள், மினாரெட்டுகள், பண்டைய குளியல் மற்றும் புதைகுழி பெட்டகங்கள், அஜர்பைஜான் நகைக்கடைகள் மற்றும் நினைவுப் பொருட்கள் (souvenir) , இந்திய உணவகங்கள், கார்பெட் மியூசியம், மால்கள் அனைத்தையும் பார்த்து விட்டு லிட்டில் வெனிஸில் படகு (கோண்டோலா) சவாரி செய்தோம். சல்லிசான கட்டணம் தான்.
குறுகலான சந்துக்கள், கடினமான கருங்கற்களால் கட்டப்பட்ட வீடுகள், பெரிய மரக்கதவுகள், கதவில் பொருத்தப்பட்டுள்ள கனமான இரும்புக்கம்பி (டப்..டப் என கதவைத்தட்டவாம்), உயரத்தில் பால்கனிகள், வாசலில் நிறுத்த வைக்கப்பட்டிருக்கும் பழைய மாடல் ‘லாடா சாம்ரா’ ஃபியட் கார்கள், பழைய இசைக்கருவிகள், மரக்கட்டில்கள் என நகரின் சில பகுதிகள் முழுக்க அந்நாளைய பழமையை பறைசாற்றும் வகையில் அமைத்திருந்தார்கள். பார்க்க பிரமிப்பாக இருந்தது.
மறுநாள் Gala Village எனப்படும் இடத்தில், 10-19 ஆம் நூற்றாண்டுகளுக்கு முந்தைய அஜர்பைஜானி மக்களின் அசல் வாழ்க்கை முறையைக் காட்டும் மாநில வரலாற்று இனவரைவியல் ரிசர்வ் மற்றும் திறந்தவெளி அருங்காட்சியகம் பார்க்க பிரமிப்பாக இருந்தது. 17-18 ஆம் நூற்றாண்டுகளில் இருந்து இன்றும் பாறைக்குள் இயற்கையாக எரியும் தீப்பிழம்புகளுடன் கட்டப்பட்ட அதீஷ்கா (Ateshgah) தீக்கோயில், முன்னர் பார்ஸி எனப்படும் ஜோராஸ்ட்ரியர்களால் வழிபடப்பட்டது, பின்னர் இந்த தளம் 1880 கள் வரை தீயை வணங்கும் இந்துக்களின் முக்கியமான புனித யாத்திரை ஸ்தலமாக மாறியது. கோவிலில் சமஸ்கிருத மொழிகளில் எழுதப்பட்ட கல்தூண்கள் மற்றும் ஒரு சன்னதியில் பிள்ளையார் சிலையையும் பார்த்தோம்.
ஹெய்தர் அலியேவ் மையம் (Centre) எனும் கட்டமைப்பு உலகப் புகழ்பெற்ற கட்டிடக் கலைஞர் ஜாஹா ஹடிட் (Zaha Hadid) என்பவரால் வடிவமைக்கப்பட்டதாம். அதன் அசாதாரணமான வெளிப்புறத்தை விதவிதமான கோணங்களில் அனைவரும் புகைப்படம் எடுத்தனர். அடுத்து I Love Baku எனப்படும் அடையாள மையத்தில் மக்கள் புகைப்படம் எடுத்து மகிழ்ந்தனர்
அன்றைய சிறப்பம்சமாக ‘BiBi Restoran’ னில் உள்ளூர் உணவுகள் பிரசித்தியாம். ‘மரக்கரி (vegetarian) உணவு இருக்கா எனக்கேட்ட எங்களை வேற்று கிரகத்திலிருந்து வந்தவர்கள் போல பார்த்தார் ஓட்டல் சிப்பந்தி. நேரடி (Live) இசையுடன் அவர்கள் உணவு பரிமாறினார்கள். நடனமாட இந்தியர்களுக்கு சொல்லியா தரவேண்டும்! எங்களுடனிருந்த வட இந்தியர்கள் காலில் எறும்பு கடித்தது போல துள்ளி ஆட, நாங்களும் சேர்ந்துகொண்டோம். கூட்டத்தோடு கூட்டமாக ஆடினால் நாம் இஷ்டத்துக்கு ஆடலாமே! பார்த்துக்கொண்டிருந்த சில அஜர்பைஜானி மக்களுக்கு ரோஷம் வந்ததோ என்னவோ சட்டென எழுந்து எங்களுடன் ‘மய்யா மய்யா’ நடனமாடினார்கள்.
அஜர்பைஜானில் இரவு வாழ்க்கை...
ரஷ்யப்பெண்கள் பொதுவாக நெடுநெடுவென உயரமும், பூனைக்கண்களும், சற்று ஒல்லிபிச்சான் உடம்பும், கூர் நாசியுடன் அழகிய முகம் கொண்டவர்கள். கிட்டத்தட்ட டென்னிஸ் வீராங்கனை மரியா ஷரபோவா சாயலில் நிறைய வடிவான பெண்கள் அங்கே. இரவு வாழ்க்கை என்றால் மதுவும், மாதுவும் தானே! நிறைய விடுதிகளில் பலான சமாச்சாரம் உண்டாம். எல்லாமே அரசாங்கத்தால் ஒழுங்கு படுத்தப்பட்டுள்ள வியாபாரம் என்பதால் கண்களில் காமத்துடன் நம்பியார், அசோகன் போல பாய்ந்து பரவினால் நேரே ஜெயில் தானாம். ‘இதையெல்லாம் ஏன் விஜாரிக்கிறீங்க’ என முறைத்த மனைவியரிடம் ‘பாதுகாப்பா இருக்கலாமேன்னு தான்’ என சமாளித்தோம். யாரு கிட்ட! உலகின் மிக விலையுயர்ந்த தெருக்களில் ஒன்றான பிரபல நிஜாமி தெரு, அஜர்பைஜானியர்களின் துடிப்பான இரவு வாழ்க்கையை பிரதிபலிக்கிறது. ஏராளமான சுற்றுலாப்பயணிகளிகளின் கூட்டம். பாக்கூ நகரின் பல்வேறு புறநகர்ப் பகுதிகளைச் சேர்ந்த உள்ளூர்வாசிகளுக்கு, இந்த பெரிய பாதசாரிகள் மற்றும் கடைவீதிகள் நண்பர்களைச் சந்திப்பதற்கும், சோம்பேறியான 'ரெஸ்டோரன்'களில் ஷவர்மாக்களை கடித்து மெல்வதற்கும், சற்றே மிதமான சூட்டுடன் காபி அல்லது குளிர்ந்த பழச்சாறுகளைப் உறிஞ்சுவதற்கும் சரியான சந்திப்பு ஆகும்.
பெரும்பாலான கட்டிடங்கள் ரஷ்ய கட்டிடக்கலையுடன் சுண்ணாம்புக் கற்களால் அலங்கரிக்கப்பட்டு மஞ்சள் நியான் விளக்குகளால் ஒளிர்கின்றன.
இந்த நினைவுச்சின்னமான வணிகக் கட்டமைப்புகளுக்குள் சுற்றுலாப் பயணிகளை ஈர்க்கும் பப்கள், உணவகங்கள், துணிக்கடைகள், இனிப்பகங்கள், நினைவு பரிசுக் கடைகளை் அனைத்தும் உள்ளன. நிலையான மற்றும் மிகவும் நியாயமான விலைகள் என்பதால் கடைகளில் பேரம் பேசப்டாது! பெரும்பாலான பப்கள் மற்றும் இரவு விடுதிகள் கட்டிடங்களின் அடித்தளத்தில் குறுகிய பாதையில் ஒளிரும் விளம்பர பலகைகள் மற்றும் உரத்த இசையுடன் பார்வையாளர்களை கவர்ந்திழுக்கும் வகையில் அமைந்துள்ளது. இந்த பப்களில் நேரடி இசை மற்றும் நடனத்துடன் கூடிய அஜர்பைஜான் ஒயின்கள் வழங்கப்படுகின்றன. நோ தப்பு தண்டா! குடும்பங்கள் ஓய்வெடுக்கவும் இசையை ரசிக்கவும் பாதுகாப்பான இடம். தெருக்களின் இருபுறமும் மேசைகள் மற்றும் நாற்காலிகள் அமர்ந்தபடி விலையுயர்ந்த ஆடைகளில் அழகான பையன்கள் மற்றும் பெண்கள் பெரிய மொந்தையில் உதடுகளில் நுரை ஒட்ட கள்ளை உறிஞ்சியபடி பொழுதைக்கழிக்கின்றனர். தெரு முனைகளில் குதிரைமுடியால் செய்த கம்பி வாத்தியங்கள் மற்றும் பாரம்பரிய நாட்டுப்புற பாடல்களுடன் மாண்டோலின்களை அஜர்பைஜான் இசைக்கலைஞர்கள் இசைக்க, பக்கத்தில் கிடக்கும் தொப்பிகளில் சுற்றுலாப் பயணிகள் நாணயம், நோட்டுத்தாள்களை போடுகின்றனர்.
பரபரப்பான பகல் வணிகத்திற்குப் பிறகு நள்ளிரவு 12 மணிக்கு மேல் வெப்பநிலை ஒற்றையிலக்கத்தையடைய, தெரு விளக்குகள் ஒளி வெள்ளத்தை பாய்ச்ச, அஜர்பைஜான் நாணயமான மன்னாட் நோட்டுக்கற்றைகளை கணிசமாக எண்ணிக்கொண்டு கடை ஷட்டரை வியாபாரிகள் சந்தோஷமாக இழுக்கத் தொடங்கினர்.
மாரியட் விடுதியிலிருந்து ஒரு குழு முதலில் விமானத்தை பிடிக்க பஸ்ஸில் கிளம்ப, மற்றொரு சிறிய குழுவான எங்களுக்கு மதியம் ஷார்ஜா விமானம். டூர் ஆபரேட்டிங் கம்பெனி பெண் மேலாளர் பஸ்ஸுக்கு பதிலாக பிரத்யேகமாக ஏர்போர்ட் டிரான்ஸ்ஃபருக்கான மெர்சிடிஸ் வேனை அனுப்பி மகிழ்ச்சியில் திக்குமுக்காட வைத்தார். காரோட்டி இளைஞன் படு ஹேண்ட்சம். இளம் மஞ்சள் நிறத்தில் வெண்ணை போன்ற சருமம், நேர்த்தியாக்கப்பட்ட தாடி. ‘உங்களுக்கு எங்க நாடு பிடித்திருக்குமே! நாங்கள் எப்போதும் மலர்ந்த முகத்துடன் இருப்பவர்கள். இந்தியர்களை எங்களுக்கு ரொம்பவும் பிடிக்கும்’ என சகஜமாக பேசினான். விமான நிலையம் வந்ததும் ‘சரிப்பா நீ கிளம்பு, நன்றி! என சொல்ல எத்தனித்த என்னிடம் ‘நா உள்ள வரேங்க’ என டிராலியில் பெட்டிகளை அடுக்கி எங்களுடனே உள்ளே வந்து, செக்கின் கவுண்ட்டரிலும் பெட்டிகளை எடைபோடும் பட்டையில் தூக்கி வைத்தும், பாஸ்போர்ட் கன்ட்ரோல் பகுதி வரையிலும் வந்து உதவினான். பாதுகாப்புக் கட்டுப்பாடுகள் அதிகமிலா விமான நிலையத்தில் சட்டென எங்களுடன் செல்ஃபி எடுத்துக்கொண்டு நான் கொடுத்த டிப்ஸையும் தயக்கத்துடன் வாங்கிக்கொண்டு விடை பெற்றுக்கொண்டான்.
6 நாள் உல்லாசப்பயணம் மற்றொரு நாட்டின் சுற்றுலாத்தலங்களை பார்த்து ரசிக்கவும், இயற்கையழகை கண்டு மகிழவும், அவர்களது பாரம்பரிய உணவுகளை உண்டு மகிழ மட்டுமல்ல. நம்மிடமில்லாத அம்மக்களிடத்திலிருக்கும் சில நற்பண்புகள், அவர்களது நல்ல கலாச்சாரம், இலக்கியம், இசையார்வம், விருத்தோம்பல் போன்றவற்றை நாமும் பின்பற்றவும் இதனை ஒரு நல்ல வாய்ப்பாக பயன்படுத்திக்கொள்வதே நன்று. அந்த வகையில் அஜர்பெய்ஜான் நாட்டு சுற்றுப்பயணம் எங்களுக்கு பெரும் மனநிறைவைத்தந்தது என்பது உண்மை.
No comments:
Post a Comment