துருக்கியும் ஜீன்ஸ் ரௌடிகளும்....

நடு இரவில் ஒரு பெண் தனியாக ரௌடிகளிடம் மாட்டிக்கொண்டவுடன் அந்த பத்து ஜீன்ஸ் ரௌடிகளும் உள்ளங்கையை பிசைந்தபடி காமவெறியுடன் வட்டமாக அவளை சுற்றி சுற்றி நடக்கும் தமிழ் சினிமா கதை தான் துருக்கி நாட்டுக்கும். 11இலிருந்து 20ஆம் நூற்றாண்டு வரை சுலைமான்களும், ஆட்டோமான்களும், சுல்தான்களும் தமிழ் ஜீன்ஸ் ரௌடிகள் போல துருக்கியை சுற்றி சுற்றி வந்து தாக்கி, ஆண்டு, மாண்டபின் 1923இல் முஸ்தஃபா கெமால் அட்டாடர்க் நாட்டின் முதல் அதிபராக பதவி ஏற்றுக்கொண்டார்.

அடுத்த 15 வருடங்களில் அவர் துருக்கியை புதிய பாதையில் கொண்டு சென்றார். புதிய அரசியல் சாசனம், சிவில் மற்றும் கிரிமினல் சட்டங்கள், துருக்கிய மொழியை அரசு மொழியாக்கியது, மதசார்புள்ள துறைகளை பின்னுக்குத்தள்ளி, வங்கிகள், பல்கலைக்கழகங்கள், நீதிமன்றங்கள், நெசவாலைகள, கப்பல் கட்டுதல், மோடார் வாகன பாகங்கள், இரும்பாலைகள், நாட்டின் புதிய செலாவனியாக 'துருக்கிய லிரா' என ஏகப்பட்ட சீர்திருத்தங்கள்...

1938இல் கெமால் இறந்தவுடன் காளான்கள் போல் நிறைய அரசியல் கட்சிகள் உதயமாயின. மாறி மாறி வந்த நிலையற்ற ஜனநாயக மற்றும் இராணுவ ஆட்சிகள் மறுபடியும் ஜீன்ஸ் ரவுடிகள் போல் வட்டமடிக்க நடுவில் மாட்டிக்கொண்ட துருக்கியின் பொருளாதாரம் ஓரளவு சிதைந்தாலும், கடந்த சில வருடங்களில் முஸ்தஃபா கெமாலின் தொலைநோக்கு திட்டத்தால் துணிமணிகள் ஏற்றுமதி, விவசாயம் மற்றும் வணிகம் மூலம் நாட்டிற்கு பெருமளவு வருவாய்... வளரும் பொருளாதாரத்துடன் இன்று அது ஒரு வளர்ந்த நாடு...

(அது சரி... நீ துருக்கி போனதே ஆபிஸ் வேலையா 3 நாளும் அடுத்த 3 நாள் பெஞ்சாதியோட ஊர் சுத்தத்தானே? அதப்பத்தி எழுதாமெ இராணுவ ஆட்சி, ஜீன்ஸ் ரௌடிங்க, பொருளாதாரம், புண்ணாக்கு... இதெல்லாம் எங்களுக்கு தேவையா?)

சாரிங்க... அட்டாடர்க் விமான தளத்தில் தரையிறங்க சிக்னல் கிடைக்காத்தால் விமானம் இஸ்தான்புல் மேலே அரை மணி நேரம் சுற்றும்போது கவனித்தேன்.. மலைச்சரிவுகளில் கட்டிடங்கள், கருங்கடலும் மத்தியத்தரைக்கடலும் இஸ்தான்புல்லை அழகாகப்பிரித்து நடுவே பாஸ்பரஸ் (Bosphorus) எனப்படும் ஜலசந்தி... அந்தப்பக்கம் ஐரோப்பா இந்தப்பக்கம் ஆசியா. கிரீஸ், பல்கேரியா, ரஷ்யா, சிரியா, இரான், இராக் போன்ற நாடுகள் சூழ்ந்த அழகான நாடு.

விமான தளத்தில் ஆண் பெண் எல்லோர் கையிலும் சதா புகைந்துகொண்டிருக்கும் சிகரெட். பாஸ்போர்ட் கன்ட்ரோல் இளைஞன் என்னை கேவலமாக பார்த்தான். ஆங்கிலம் பேச மாட்டானாம். ' visa page..where?' சிடுசிடுவெனக்கேட்டு பாஸ்போர்ட்டை திருப்பி என்னிடமே கொடுக்க நான் உதவினேன். கூட வந்திருந்த எங்கள் சேல்ஸ் மானேஜர் ஆசாம் சிரித்தான். அவன் ஐடியாக்கள் விற்பனை செய்வதில் புலி. எங்கள் கம்பெனியில் மிக முக்கியமானவன். அரபி, ஃப்ரெஞஃச் பேசுவான். லெபனீஸ் நாட்டுக்காரன். சிரித்துக்கொண்டே ' நாட்டில் பாதி பேர் எதையோ பறிகொடுத்த மாதிரித்தான் இருப்பார்கள் ஶ்ரீதர்... சிடுமூஞ்சிகள்.. வேலைப்பளு அதிகம். சம்பளம் குறைவு. சேமிப்பு இல்லை. நிறைய வரி கட்டுகிறார்கள். திரும்ப வீட்டுக்கு போறப்ப ரோட்டோர கடைல சாப்ட்டு குடிச்சிட்டு வீட்டுக்குப்போவார்கள்'.

எங்கள் நிறுவனம் விநியோகிக்கும் உணவுப்பொருள்களில் முக்கியமானது 'ரெயின்போ' என்ற பிராண்டுடன் நெதர்லாந்தில் தாயாரிக்கப்படும் 'எவாப்ரேட்டட் மில்க் 'மற்றும் பால் பவுடர். வருடாந்திர விநியோகஸ்தர்கள் கூட்டம் இவ்வருடம் இஸ்தான்புல் நகரில்.

சாதாரண பவர்பாயின்ட்டில் பத்து பதினைந்து பக்கத்துக்கு அட்டாச் செய்து இமெயிலில் அனுப்ப வேண்டிய சமாசாரம் இது. இருந்தாலும் நம்மை வருடாவருடம் வரவழைத்து, பணத்தை வாரியிறைத்து ஊரைக்கூட்டி 'டிஸ்ட்ரிபியூட்டர்ஸ் மீட்' என்ற பெயரில் கொண்டாடி ஊருக்கு அனுப்புவார்கள். ஒரு மணி நேரம் மீட்டிங்.. இடைவேளையில் சாப்பாடு. திரும்ப மீட்டிங். காபி ப்ரேக். மாலையில் துருக்கிய நடனங்கள்...ஊரை சுற்றுக்காட்டி பாஸ்பரஸ் கடலில் படகுச்சவாரி (boat cruiise)...

ஶ்ரீதர்... நீங்க என்ன 'தண்ணி' சாப்பிடுவீங்கவென கேட்ட பாகிஸ்தானியரிடம் எனக்கு தண்ணியே போதுமென சொன்னதும் பழச்சாறு வைத்தார்கள். மிகப் பெரியதட்டின் நடுவே சின்ன இட்லி சைஸில் ஏதோ ஒரு வஸ்து. இரண்டு விரல்களில் ஒரே முறை வழித்து நக்கி சாப்பிடும் பதார்த்தத்தை முள்கரண்டியால் குத்தி குத்தி முக்காமணிநேரம் சாப்பிட்டோம். இந்தோனேசியர், அரபு நாட்டவர், ஜெர்மானியர், இந்தியர், பாகிஸ்தானியர், மொராக்கன்.... நிறைய பேசினோம் ( வியாபாரத்தை தவிர), தேவையில்லாமல் சிரித்தோம். நிறைய கை குலுக்கினோம். 'போன முறையை விட கொஞ்சம் இளைச்சிருக்கியே' எனப்புளுகினோம். ஒரே நேரத்தில் இந்தப்பக்கம் இரண்டு பேர் பேசுவதைக்கேட்டு அந்தப்பக்கம் இரண்டு பேருக்கு பதில் சொன்னோம். அவன் மொதல்ல ஹலோ சொல்லட்டுமென சிலபேருக்காக காத்திருந்தோம். சினிமா போஸ்டர் ஒட்டும் மைதா பசை மாதிரியான டெசர்ட்டை எல்லோரையும்போல கவனத்துடன் பாதி மிச்சம் வைத்து, பெர்ரியர் வாட்டர் குடித்து, மடியிலிருந்த வெள்ளைதுண்டால் லேசாக உதட்டில்(நம் உதட்டில் தான்) ஒற்றியெடுத்து, 'அடுத்த முறை சைப்ரஸ்ல வச்சுக்கலாமே'யென ஐடியா கொடுத்து விடை பெற்றுக்கொண்டோம்.

ஆபிஸ் வேலை முடிந்த மூன்றாம் நாள் சின்னவனும் மனைவியும் வந்திறங்கினார்கள். அடுத்த இரண்டு நாட்கள் பஸ், 'taksi', மெட்ரா ரயில், ட்ராம்வே என ஊர் சுற்றினோம். எங்கு பார்த்தாலும் கிருத்தவ தேவாலயங்கள், மசூதிகள், அருங்காட்சியகங்கள், சாப்பாட்டுக்கடைகள்.. க்ராண்டு பஜார் ( டெல்லி பாலிகா பஜார் மாதிரி) எனப்படும் மிகப்பெரிய சந்தைக்குள் நுழைய முடியாத கூட்டம். டர்க்கிஷ் டிலைட் எனப்படும் அல்வா மற்றும் சர்க்கரைப்பாகு சொட்டச்சொட்ட இனிப்பு வகைகள். உலகத்தரம் வாய்ந்த லெதர் ஜாக்கெட்டுகள் அங்கே பிரசித்தம். 250 டாலர்கள் சொன்னான். 'என்னப்பா இந்த விலை சொல்றே' என கேட்டபோது ' இது சாஃப்ட் லெதர். சும்மா இல்ல.. 6 baby lambs skin இல் செய்ததாக்கும்' என அவன் சொல்ல மனைவி ஐயோ பாவமென பயந்து வெளியே ஓட... ' ஹலோ.. நரி, நாய்த்தோலில் செய்ததும் இருக்கு.. விலையும் குறைவு..' எனக்கூவினான். உடனே ட்ராம் பிடித்து sultanahmet என்ற இடத்தில் அசல் லெதர் மாதிரியே fabric இல் செய்த அதே மாடல் ஜாக்கெட்டை 40 டாலர்களில் வாங்கினேன்.

அயாசோஃபியா என்ற புராதன தேவாலயம் பிறகு மசூதியாக்கப்பட்டதாம். இன்னும் உள்ளே மேரியின் படங்கள்... மிக பிரம்மாண்டமாக இருந்தது. பக்கத்தில் blue mosque..கிரேக்க ரோமானிய கலை நுனுக்கத்துடன் கட்டப்பட்டுள்ளது. 'கலாட்டா டவர்' படிகளில் ஏறி மேலிருந்து முழு நகரத்தை பார்க்க முடிந்தது. சரிவான தெருக்களில் நிறைய நடந்தோம்.

'நாம சாயங்காலம் சுல்தானியா போலாமா? அது துருக்கிய நடனங்கள் மற்றும்
பெல்லி டான்சிங்' கலந்தது என ஆசாம் சொன்னவுடன், 'பெல்லி டான்சிங்கா? அது நாம துபாய் டெசர்ட் ட்ரைவ்ல பாத்ததாச்சே! வேண்டா'மென சொல்லிவிட்டேன். கிட்டத்தட்ட 'பொன்மேனி.. உருகுதே' சில்க் ஸ்மிதா நடனம் தான். ஒரே வித்தியாசம்...சில்க்கை கொஞ்சம் பின் பக்கம் சரிந்தமாதிரி ஆடவிட்டு வயிற்றில் குதிரைவண்டி சாட்டைக்குச்சியை வைத்து கீழே விழாமல் ஆடவேண்டும். இதுக்கு 90 யூரோக்களா? வேணாம்ப்பா....
'க்கும்... ஏற்கனவே அந்த கணறாவியெல்லாம் பாத்தாச்சு... அதானால தானே இப்ப வேணாங்கறீங்க' என மனைவி முனுமுனுக்க ஆயிரத்தில் ஒருவன் ராம்தாஸின் 'நமக்கு வாய்த்த அடிமைகள் மிக புத்திசாலிகள்...ஆனால் வாய் தான் காது வரை' வசனம் ஞாபகம் வந்தது. அதற்குள் சின்னவன் 'this place is..lame' என அதே படத்தின் அடிமை "நம்ம சொந்த ஊருக்கு போறது எப்போ?" டைப்பில் சலித்துக்கொண்டான்.

அநேகமாக எல்லோரும் பார்ட் டைம் வேலை செய்கிறார்களாம். நாம் தங்கியிருந்த ஹோட்டல் சிப்பந்திகள் டாக்ஸி பிடித்துத்தருவது, ஊர் சுற்றிக்காட்ட டூரிங், மசாஜ், ஹேர் ப்ளான்ட்டிங் என எல்லாவற்றுக்கும் ஆள் பிடிப்பதில் கமிஷன் பெறுகிறார்கள். Concierge பகுதி அன்பரிடம் ஹேர் ப்ளான்ட்டிங் பற்றிக்கேட்டேன். உந்தலைக்கு என்னா கொறச்சலென கேட்டார். ' இல்ல.. HAHK படத்தில் லேசாக முன் மண்டை முடி கொட்டியவுடன் சல்மான் அதைத்தானே செய்தார்.' நாளைக்கு சொல்றேன் தம்பி... அதொன்னுமில்ல... பின் மண்டையிலிருந்து கத்தையா முடியப்புடுங்கி முன் மண்டைல ஒல்வொரு முடியா ஊசியால குத்தி நடுவாங்க.. லோகல் அனஸ்தீசியா கொடுத்துட்டு...எனக்கு 1000 முடி புடுங்கி நட்டு வைக்க செலவு 1000 யூரோ ( ரூபாய் என்பதாயிரம்) என அவர் சொல்லும்போதே அவர் தலையை கவனித்தேன். முதல் நாள் இரவு மண்ணில் தூவிய மல்லி விதைகள் மறு நாள் ஆங்காங்கே முளை விட்டமாதிரி கொடூரமாக இருக்க எனக்கு ஒரு மயிரும் (தலை முடியைச்சொன்னேன்) வேணாமென முடிவு செய்தேன்.

முந்தாநாள் மதியம் செக்கவுட் செய்து, பெட்டியை க்ளோக் ரூமில் போட்டு இரவு 9 மணி வரை இன்னும் ஷாப்பிங் செய்து நடு இரவு ஒரு மணி ஃப்ளைட் பிடித்து காலை 8 மணிக்கு பஹ்ரைன் வந்து சேர்ந்தோம்.
வளர்ந்த நாடாக இருந்தும் சேமிப்பு குறைவான வருவாயுடன் அந்த மக்கள் பாவம். நிறைய அடி வாங்கிய நாடு... ஜீன்ஸ் ரவுடிகள் சுற்றி சுற்றி ( யப்பா.... மறுபடியும் ஜீட்ஸ் ரவுடியா.. வுட்ருப்பா...).

சிரியன் பார்டர் விவசாயி குழந்தைகள் உள்ளூர் ரோட்டில் பிச்சை எடுக்க, அவர்களின் இரத்தசோகை வெளுப்பு தாய்மார்கள் நவீன உடை, முழங்கால் ஷூ அணிந்து பொது இடங்களில் 50 லிராவுக்கு ( ரூ 1300) தங்கள் உடலை விற்க பேரம் பேசும் அவலம் இன்னும் மனதில்....