ஜியார்ஜியா

'

ஜியார்ஜியா போறீங்களா?அங்கே அப்பிடி என்ன விசேஷம் !' என கேட்கும் நண்பர்களுக்கு...

குறைந்தது பத்து பேர் சேர்ந்தால் அதிக செலவில்லாமல் ஜியார்ஜியாவை சுற்றிப்பார்க்கலாமென எங்கள் பஹ்ரைன் சி.ஏ சாப்டர் அங்கத்தினர்களுக்கு அழைப்பு விடுத்தும் குழந்தைகள் பரிட்சை நேரமென்பதால் யாரும் முன் வரவில்லை. நானும் நண்பன் விவேக் கபூரும் குடும்பத்துடன் போக முடிவு செய்தோம். ஃப்ளைதுபாய் விமானத்தின் ஆஃபர் கட்டனம் தெரிந்தால் மலைத்துப்போவீர்கள்.

கிரெடிட் கார்டு சகிதம் உட்கார்ந்து அவசரமாக டிக்கெட் புக் செய்து, சட்டென சகாயமான விலையில் நான்கு நட்சத்திர நோவோடெல் விடுதியில் அறையும் கிடைத்தது. அறை வாடகையை கேட்டால் மயக்கமே வந்துவிடும் அளவிற்கு குறைவு. ஜியார்ஜிய செலாவணி 'லேரி' நிறைய பஹ்ரைனிலேயே வாங்கிக்கொண்டோம்.

முக்கா பேண்ட், டிஷர்ட், கருப்பு கண்ணாடி, தொப்பி என் பெட்டியை நிரப்பி நண்பன் கபூர் குடும்பத்தை ஜுஃபேர் பகுதியிலிருந்து பிக்கப் செய்துகொண்டு பஹ்ரைன் விமானதளத்தில் ஏகத்துக்கும் செல்ஃபி எடுத்துக்கொண்டு சீட் பெல்ட் மாட்டிக்கொண்டு துபாய் பறந்தோம்.

துபாய் லவுஞ்சில் அரேபிய ஹம்மூஸ், மற்றும் முத்தாபில் சாப்பிட்டு மூன்று மணி நேரம் கைப்பேசியை பார்த்துக்கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தோம். அதென்ன ஹம்மூஸ்.. முத்தாபில்? வேகவைத்த காபூலி சன்னா மற்றும் வெள்ளை எள்ளை விழுதாக அரைத்து ஆலிவ் எண்ணையை அள்ளித்தெளித்து பூண்டு தொகையல் மாதிரி ஸ்பூனால் அள்ளி சாப்பிட ஹம்மூஸ் ருசியாக இருக்கும். ஆனால் ஜாக்கிரதை! இரவில் வாயுத்தொல்லையுடன் சர்ஜிகல் ஸ்ட்ரைக் நிச்சயம் உண்டு. எண்ணெய் கத்தரிக்காயில் செய்யப்படும் பைங்கன் பர்த்தாவின் தூரத்து சொந்தம் தான் முத்தாபில். சாலட் வகைகள் இவை. நம்மூர் கூட்டு பொறியல் போல அரேபியர்கள் விரும்பி உண்ணும் ஸ்டார்ட்டர்கள். விமானம் பிடிக்கும் முன் கொஞ்சம் ஜியார்ஜியாவைப்பற்றி...

மேற்காசியாவும் கிழக்கு ஐரோப்பாவும் உரசிக்கொள்ளுமிடத்தில் உள்ள ஜியார்ஜியா ஒரு அழகிய நாடு. துருக்கி, ரஷ்யா, அர்மேனியா, அசர்பெய்ஜான் மற்றும் கருங்கடல் சூழ, 50 சதவீதம் மலைகள், காடுகள் மற்றும் இயற்கை மற்றும் கணிம வளங்கள் நிறைந்த நாடு. 91இல் சோவியத் யூனியனிலிருந்து பிரிந்து தனியாட்சி பெற்ற குடியரசானது. பொருளாதாரத்தில் பின் தங்கியிருந்த அந்நாடு நிறைய பொருளாதார சீர்திருத்தங்களுடன் ஐரோப்பாவுடன் நல்லுரவு வைத்துக்கொள்ள ஆரம்பித்ததும் அவ்வப்போது ரஷ்யா சீண்ட ஆரம்பித்து போர் தொடுத்தது.

பழங்கதை பேசிக்கொண்டிருந்தால் விமானம் போய்விடும். குட்டி விமானம் அது. உள்ளே நுழைந்ததும் அங்கங்கே நமக்கு தெரிந்த நண்பர்களை பார்த்ததும் குதூகலம். சளசளவென பேச ஆரம்பித்து விட்டோம். சுமார் 3 மணி நேரத்தில் ஜியார்ஜியாவின் தலைநகரான டிப்லிஸி வந்திறங்கினோம். 'முதல் தடவை வறீங்களா?' என மிகப்பணிவுடன் கேட்டு ஸ்டாம்ப் அடித்து கொடுத்தார் பாஸ்போர்ட் கண்ட்ரோல் பெண் அதிகாரி.

நாம் கொண்டு வந்திருந்த சுமார் 40 தண்ணீர் பாட்டில்கள் கொண்ட பெட்டி சிவப்பு மையினால் X குறியிடப்பட்டு கன்வேயர் பெல்ட்டில் வந்தது. ‘இது தண்ணி தானே! இதுல என்ன இருக்குன்னு கஸ்டம்ஸ் செக் பண்றான்!’ என நாங்கள் யோசித்துக்கொண்டிருக்கும்போதே ஆன்ட்ரியா சாயலில் சுங்கத்துறை பெண் அதிகாரி ஓடி வந்து ‘இது குடி தண்ணீர் தானே! குடி(😃) தண்ணீர் இல்லியே?’ என விஜாரித்து அனுப்பினார்.

வெளியே கூஜா (Guja) என்ற இளைஞன் தயாராக தன் 13-சீட்டர் பென்ஸ் வேனுடன் காத்திருந்தான். பஹ்ரைனில் நண்பர்கள் நிறைய பேருக்கு
பரிச்சயமானவன் கூஜா. முன்கூட்டியே போன் செய்து சொல்லிவிட்டால் விமான தளத்தில் உங்களை வரவேற்று நாலைந்து நாட்கள் ஊர் சுற்றிக்காட்டி திரும்ப ஏர்போர்ட்டில் இறக்கிவிட்டு சொற்ப தொகையே வாங்கும் நம்பகமான ஆர்மேனிய இளைஞன்.

கூஜா எங்களை ஹோட்டலில் இறக்கிவிட்டு கிளம்ப, அறையில் பெட்டியை போட்டுவிட்டு வெளியே வந்தோம். ரோட்டில் அதிகம் மெர்சிடீஸ் பென்ஸ் கார்களை மட்டும் பார்க்க முடிந்தது. ரஷ்யாவிலிருந்தும், துருக்கியிலிருந்தும் அதிகம் பாவிக்கப்பட்ட பழைய பென்ஸ் கார்களை ஜியார்ஜியாவில் இறக்கி நல்ல விலைக்கு விற்கிறார்களாம். டாக்ஸி ஓட்டி அந்த வண்டியை 12ஆயிரம் லேரிக்கு (ரூபாய் மூன்றரை லட்சம்) வாங்கினாராம். பக்கத்தில் டிப்லிசி மால் போய் கொஞ்சம் பக்ஷ்ணங்கள் வாங்கிக்கொண்டு அறைக்கு திரும்பினோம். விவேக்கின் மனைவி ஜானு, பனீர் பட்டர் மசாலா டெட்ராபேக் பொட்டலத்தை பிரிக்காமல் கெட்டில் கொதிநீரில் போட அடுத்த 5 நிமிடத்தில் மணக்கும் கறி ரெடி. குஜராத்தி மேத்தி தாப்லாவுடன் அருமையான இரவு உணவு.

மறுநாள் காலை டிப்லிசி நகரிலிருந்து ஒரு மணிநேர மலைப்பிரதேசம் நோக்கி பயணம். சுற்றிலும் மலை, அடர்ந்த மரங்கள், பள்ளத்தாக்கு, சாலையை ஒட்டி சலசலக்கும் நதி, மலைச்சரிவில் மேயும் கொழுத்த ஆடுகள். மலை உச்சியிலிருந்து டிப்லிசி நகரை பார்க்க ரம்மியமாக இருந்தது. ஜியார்ஜிய தேன் மிகவும் பிரசித்தி பெற்றது. அந்த பெண் ஸ்பூனால் தேனை எடுத்து கொடுக்க ருசி பார்த்து சிறிய பாட்டில்களில் வாங்கிக்கொண்டோம்.

பசி எடுக்க ஆரம்பிக்கவே மலை உச்சியிலேயே சிறிய கடை ஒன்றில் நுழைந்தோம். ஜியார்ஜிய பாரம்பரிய உணவான கச்சாபூரி அங்கு கிடைத்தது. இளம் பெண்ணொருத்தி கச்சாபூரி செய்வதை வேடிக்கை பார்த்தோம். கை கொள்ளாத அளவிற்கு ஆல் பர்பஸ் ஃப்ளோர் (நம்மூர் மைதா) உருண்டைக்குள் டென்னிஸ் பந்து சைஸ் சீஸ் உருண்டையை பூரணமாக வைத்து சப்பாத்தி கல்லில் தேய்த்து சூடான தவாவில் போட்டு தாராளமாக பெரிய வெண்ணைக்கட்டியை அவள் வெட்டிப்போட்டதும் ரஜினி, பிரமீளா (மதனோர்ச்சவம் ரதியோடு தான்... ரதி தேவியோ பதியோடு தான்) போல ரொட்டியும் வெண்ணையும் ஒன்றுடன் ஒன்றாக கலந்து, உருகி, சுடச்சுட பொன்னிறமான கச்சாபூரி தயாராகும் வரை கண்கொட்டாமல் எல்லோரும் பார்த்துக் கொண்டிருந்தோம்.. அவளை😄.

ஜியார்ஜிய பெண்கள் பெரும்பாலும் ஆலியா பட் போல அழகு. செம்பட்டை முடி, கூர்மையான நாசி, கொஞ்சம் தாட்டியான உருவம். அசரி, (Azerbeijan), ஆர்மேனிய மற்றும் ரஷ்ய பெண்களும் நிறைய ஜியார்ஜியாவில் வசிக்கிறார்கள். 90களுக்கு பிறகு கம்யூனிஸ்ட்களின் திட்டமிடப்பட்ட பொருளாதாரத்திலிருந்து சந்தைப்பொருளாதாரத்திற்கு மெதுவாக ஜியார்ஜியா மாற, சமூகத்தில் பெண்கள் முக்கிய அங்கம் வகிக்க ஆரம்பித்தார்கள். மருத்துவம், ராணுவம், கல்வி என எல்லா துறைகளிலும் விமான பைலட் வரை பெண்கள். விவசாயம் செய்யும் பெண்களும் உணவுக்கடை கச்சாபூரி விற்கும் பெண்களும் நிறைய. இப்ப எதுக்கு ஜியார்ஜிய பெண்கள் பற்றி இவ்வளவு தகவல்? ஹாங்... அந்த கச்சாபூரி பெண்! ஒரு கச்சாபூரி நாலைந்து பூரண்போளிக்கு சமம். சாப்பிட்டதும் வயிறு நிரம்பியது. டிரைகிளிசரைடு எகிற ஏகப்பட்ட சாத்தியக்கூறுகள் உள.

மறுநாள் காலை டிப்லிசி நகரிலிருந்து மலைகளுக்கு நடுவே நான்கு மணி நேர பயணம். பச்சை கம்பளம் போர்த்திய மாதிரி கஸ்பேகி மலைத்தொடர் பார்க்க மிக அழகு. அங்கங்கே அருவிகள். ஒவ்வொரு 20 கி.மீ தொலைவிலும் ஒரு சிறிய கிராமம். அக்கிராமத்து மக்கள் மற்ற கிராமங்களுக்கோ நகரங்களுக்கோ போக வேண்டிய அவசியமில்லாமல் பள்ளி, மருத்துவமனை, கடைகள், விளையாட்டு மைதானம் என சகல வசதிகளும் கூடிய கிராமங்கள். மதியம் ரஷ்ய எல்லையை கடும் பாதுகாப்பு சோதனை கடந்து அடைந்தோம். தூரத்தில் ரஷ்ய வீரர்கள் துப்பாக்கி ஏந்தி நிற்பது தெரிந்தது. நிறைய சுற்றுலா பயணிகள் புகைப்படம் எடுத்துக்கொண்டார்கள்.

திரும்பவும் தலைநகர் டிப்லிசி நெருங்கும் முன் கூஜா தனது பெரியப்பாவின் பண்ணை வீட்டுக்கு எங்களை அழைத்துச்சென்றான். வெளியே பெயிண்ட் இல்லாமல் சிமென்ட் பூச்சு மட்டுமே. வீட்டின் உள்ளே அழகிய வண்ணங்களுடன் சுவர்கள். வீட்டைச்சுற்றி ஆப்பிள், கொய்யா, ஸ்ட்ராபெர்ரி மரங்கள். வாசலில் திராட்சைக்கொடி. வயதான பெரியம்மா தயாரித்த ஜியார்ஜிய தேநீர் அருமை. தேநீர் செய்வதெப்படி என்பதையும் அவர் விளக்க, தங்கபாலு போல அழகாக மொழிபெயர்த்து விளக்கினான் கூஜா. இந்திய ரூபாய் சுமார் 25-50 லட்சத்திற்குள் பண்ணை வீட்டுடன் கூடிய ஒரு கிரவுண்டு நிலம் கிடைக்கிறதாம். ஜியார்ஜியாவில் முதலீடு செய்தால் குடியுரிமை கிடைக்கிறதாம். நிறைய பஹ்ரைனிகள் ஜியார்ஜியாவில்.

மறுநாள் மறுபடியும் ஐந்து மணி நேர பயணத்திற்குப்பின் துறைமுக நகரம்
பதூமி. ஜியார்ஜிய ஆட்டிறைச்சி மற்றும் மதுபானங்கள், பாலாடைக்கட்டி என கப்பல்களில் மற்ற அன்டை நாடுகளுக்கு ஏற்றுமதியாம். வழி நெடுக சாலைகளில் வேனில் சிவப்பு ஒய்ன் விற்கிறார்கள். Wine tasting... free என கூவி அழைத்தார்கள். மதியம் துருக்கி எல்லையை அடைந்தோம். நம் பாஸ்போர்ட்டில் அமெரிக்க விசா ஸ்டாம்ப் இருந்தால் துருக்கியில் நுழையலாமாம். மதிய சாப்பாடு அங்க வச்சுக்கலாமாவென கூஜா கேட்க, ‘தம்பி நாங்க பத்திரமா ஊர் போகனும்! ’ என அவனை இழுத்துக்கொண்டு திரும்பினோம். போனவாரம் தான் துருக்கியில் உள்ளூர் கலவரம், கன்னிவெடி என செய்தி. Martvili Canyan எனப்படும் பிரம்மாண்டமான மலை பள்ளத்தாக்கு, 150 அடி ஆழ நதியில் படகு சவாரி முடிந்து பாகிநிதி எனும் கிராமத்திற்கு இரவு வந்து சேர்ந்தோம்.

பழங்கால வீட்டைப்போல விடுதி (Inn). கீழ்த்தளத்தில் சமையலறை, சின்ன அலுவலகம் மற்றும் இரு அறைகள். மேல் தளத்தில் நான்கு அறைகள். வயதான தம்பதி தான் அந்த விடுதியை நடத்துபவர்கள். புழக்கடைப்பக்கம் ஓரிரண்டு வீடுகளில் அவர்களது மகன், மகள், பேரன், பேத்தி என குடும்பங்கள். எல்லோருமே ஊத்துக்குளி வெண்ணெய் போல புஷ்டி.

‘அதென்னப்பா உங்க ஊர்ல எல்லா பெண்களும் அந்தக்கால குஷ்பு மாதிரி குண்டா இருக்காங்களே! என கூஜாவை கேட்டேன். ‘கொழுப்பு நீக்காத பால், தயிர், வெண்ணெய், சீஸ் (பாலாடைக்கட்டி), ஆட்டிறைச்சி, மாட்டிறைச்சி, பன்றியிறைச்சின்னு எல்லாத்தையும் வஞ்சனையில்லாமெ சாப்பிடறோமே! அதான்..’ என விளக்கிய ரோஸ் நிற கூஜாவே சுமார் 110 கிலோ எடையாம். வயது முப்பதுக்கும் குறைவாம். கைப்பேசியில் தன் ஆறு மாத குழந்தை போட்டோவை காட்டினான். ஒரு முழு உருண்டை தான் தெரிந்தது. ஜியார்ஜியாவில் இதய நோய் அதிகரித்து வருகிறதாம்.

‘சீக்கிரம் தூங்க போங்க! வெள்ளன எழும்பி எங்கூட வாங்க!’ என அந்த அங்கிள் சொல்ல அவசரமாக மாடிக்கு விரைந்து கம்பளிக்குள் புகுந்ததும் சட்டென தூக்கம். மறுநாள் காலை 6 மணிக்கு ஸ்வெட்டர் குல்லாயுடன் அங்கிள் (70) தயாராக இருந்தார். ஆங்கிலம் தெரியாது. எல்லாம் சைகையில் தான். அருகே சிறிய மலையுச்சி தேவாலயம் வரை போய் திரும்பினோம். ஆளரவமற்ற கிராமத்து வீதிகளில் நடந்தோம். மக்கள் மெல்ல எழ ஆரம்பிக்கிற நேரம். எதிரே வந்த கிராமத்து மேயர் ‘நீங்க இந்தியாவா? மேரா ஜூத்தா ஹெ ஜப்பானி’ என ஹிந்தி பாட்டை பாடினார். அந்தக்கால ரஷ்யர்களுக்கு ராஜ்கபூர் பிடிக்குமாம். இப்போது ஷாருக்கான் படங்கள் பார்க்கிறார்களாம். அருகே பூங்கா ஒன்றில் அந்த அங்கிள் பைப் தண்ணீரை திறந்து விட்டு நாய் ஒன்றுக்கு வர்க்கி போட, அது வாலை ஆட்டியபடியே தின்று விட்டு, ஓடிப்போய் பக்கத்து மின் கம்பம் அருகே போய் காலைத்தூக்கி.... அட! எல்லா நாட்டிலும் நாய்கள் ஒரே மாதிரியா!

திரும்ப விடுதிக்கு திரும்பியதும் குளித்துவிட்டு கீழே வந்தோம். எதிரே பேக்கரியிலிருந்து சூடான ரஷ்யன் ப்ரெட் வாங்கி வந்தார் அங்கிள். கிட்டத்தட்ட புடலங்காய் அளவு நீளம் கொண்டது. நீளமாகவோ உருண்டையாகவோ இல்லாமல் வைரக்கட்டிகள் போன்ற ஜியார்ஜியன் அரிசியை வடித்து எங்கள் எதிரே வைத்து, ஃப்ரிட்ஜை திறந்து ஊறுகாய் பாட்டில் போல நாலைந்து பாட்டில்களில் கட்டித்தயிரை வெளியே எடுத்தார். ரப்பரால் டைட்டாக மூடப்பட்ட பாட்டில்களிலிருந்து கரண்டியால் எடுத்து.. ஆஹா! ஜியார்ஜிய அரிசி தயிர் சாதம் செம்ம ருசி. வாயுத்தொல்லை மற்றும் அசிடிட்டி போன்ற உபாதைகளுக்கு அந்த அரிசி மிக நல்லதாம். ஃபுல் கட்டு கட்டினோம்.

கடைசி நாள் முழுவதும் டிப்லிசி நகரம் தான். கேபிள் காரில் நகரை ஒரு மணி நேரம் சுற்றி, கார்னிவல் ஒன்றில் நுழைந்தது இரண்டு மணி நேரம் கடைகளை வேடிக்கை பார்த்து, கச்சாபூரி சாப்பிட்டு, வரிசையாக நிறுத்தப்பட்டிருந்த குட்டி வின்ட்டேஜ் கார்களுடன் புகைப்படங்கள் எடுத்துக்கொண்டு, ஹோட்டல்காரன் கட்டிக்கொடுத்த உணவு பொட்டலத்துடன் விமான தளத்திற்கு விரைந்தோம்.